Rozdział 12: Maćkowiak nie żyjesz

   

Na początek chciałam się przywitać :D 

Tutaj łapcie kolejny rozdział, który mam nadzieję, że się spodoba ;)

Chcę podziękować za ponad 10800 wyświetleń! To jest obłęd! <3

Życzę miłego czytania i do następnego! 

P.S. Komentarze są bardzo motywujące, więc dajcie znać, co sądzicie :)

___________________________________________________________

      Po rozmowie z rodzicami ustaliliśmy, że wracam z Grudziądza w poniedziałek, czyli ten dzień mam wolny od szkoły. Zaskoczyło mnie to, ponieważ zawsze byli dość sceptyczni na moje opuszczanie szkoły, no chyba że to była ostateczność.

     W szkole zaliczyłam bez problemu te sprawdziany, co mi zapowiedzieli, po czym pojechałam szybko do domu. Spakowana byłam już od wczoraj, więc o to nie musiałam się już martwić.

- O fajnie, że jesteś, zjesz obiad i możemy jechać. - Przywitała mnie takimi słowami mama.

-  No fajnie. - Uśmiechnęłam się i poszłam szybko się odświeżyć.

Po wszystkich potrzebnych i wykonanych czynnościach poszłam do kuchni zjeść obiad, jak mama prosiła.

- Dopakowałam ci jeszcze parę rzeczy, bo znając ciebie i Kamilę to gdzieś jeszcze pewnie do klubu dzisiaj pójdziecie.

- Prawdopodobnie, ale pisała mi, że w Grudziądzu leje i jest burza, więc prędzej kupimy sobie coś w sklepie i będziemy oglądały filmy. Ale dzięki. - Uśmiechnęłam się.

- Ale masz dobry humor.

- Mamo nie widziałam się z nią ponad miesiąc, mamy sporo do nadrobienia.

- Ale już się tak nie stresujesz?

- Nie no co ty. Teraz to jadę jak do rodziny. - Zaśmiałam się i dokończyłam jedzenie zupy.

Szybko po sobie posprzątałam. Dopakowałam jeszcze ładowarkę i parę kosmetyków, po czym po prostu zapięłam walizkę.

- Zdajesz sobie sprawę, że jedziesz tylko na trzy dni? - Zaśmiał się tata, widząc, że ledwo mi się to udało.

- Ale wiesz, trzeba mieć wybór, a po za tym to są same niezbędne rzeczy. - Zawtórowałam mu.

- Jasne, jasne. Ciekawe co by było, gdybyś gdzieś jechała na dłużej niż tydzień.

- Pewnie dwie walizki to by było za mało. - Stwierdziłam non stop się uśmiechając.

- Oj Domcia, co my z tobą mamy. - Westchnął i poszedł sobie.

Pokręciłam głową z dezaprobatą, dalej się śmiejąc pod nosem. Zaniosłam walizkę do przedpokoju. Obejrzałam i obróciłam się w lustrze.

- No już. Dobrze wyglądasz. - Usłyszałam, jak mama się ze mnie śmieje.

- Widzę, że masz ze mnie niezły ubaw.

- No jak zawsze. - Poklepała mnie po ramieniu.

- Z dopiskiem kochająca mama. - Mruknęłam pod nosem.

- Słyszałam! - Krzyknęła z łazienki.

      Tata słysząc naszą wymianę zdań zaczął się śmiać. Zaniósł po chwili moją walizkę do samochodu. Zarzuciłam na siebie swoją skórzaną skórę. Co z tego, że był już czerwiec, jak wcale nie było ciepło. Po paru minutach siedziałam z tyłu w samochodzie. Z racji tego, że tata dużo jeździł i znał te drogi na wylot, nie potrzebował nawigacji, tylko jechał sobie od tak.  Po dwóch godzinach wysłałam Kamili esemesa, że jestem na moście i spotykamy się pod Makiem jak zawsze.

- Jezu w końcu. - Szepnęłam podekscytowana.

- Tylko wiesz, Domcia.

- Tak wiem, mamo. Mam być grzeczna, pilnować porządku i w ogóle. - Zaśmiałam się.

Kiedy zaparkowaliśmy na parkingu pod McDonald'sem, od razu wysiadłam, bo widziałam swoją przyjaciółkę. Podbiegłam do niej.

- Hej! - Pisnęłam i mocno się przytuliłyśmy.

- No siema. - Zaśmiała się. - Dzień dobry! - Przywitała się z moimi rodzicami.

- Dzień dobry. - Odpowiedzieli chórkiem.

- Dzień dobry. - Przywitałam się z mamą Kamili.

- Cześć Domcia! - Uśmiechnęła się.

I to był ten moment, kiedy nasi rodzice się poznali. W czasie kiedy oni sobie ucinali miłą pogawędkę, ja wzięłam swoją walizkę.

- Długo jechaliście,

- Rodzice postanowili, że pojadą sobie starą jedynką, czyli przez Tczew i inne zadupia. A tam non stop ruch wahadłowy, bo remonty. Normalnie myślałam, że korzenie zapuszczę. - Mruknęłam. - Ale jestem, przybyłam.

- Haha i to w wyśmienitym humorze.

- No a jak! - Powiedziałam z entuzjazmem. - Ale ty coś niekoniecznie.

- Czy ty widzisz, co ja mam na głowie?

- Byłaś u fryzjera. To wiem.

- Mam kurwa blond tęcze na głowie. - Mruknęła niezadowolona.

- Pokaż to. - Powiedziałam i obróciłam dziewczynę tyłem.

- Widzisz?

- No najlepiej nie jest, ale może jak umyjesz głowę, to się kolor wyrówna.

- Jo. Chuja, nic się nie wyrówna.

 - Spokojnie. Zobaczymy. - Uspokajałam ją.

Po chwile pożegnałyśmy się z moimi rodzicami i pojechałyśmy jeszcze do Intermarche po zakupy, a potem do domu.

- No dzisiaj z Coola chyba nici.

- No lipna pogoda jest. - Przytaknęłam. - Ale mamy prowiant, więc spoko. - Zaśmiałam się.

- Joo znowu noc z horrorami.

- Niedługo nam się filmy skończą. - Powiedziałam.

Wzięłyśmy sobie z kuchni szklanki, zrobiłyśmy drinki, a potem poszłyśmy do Kamili pokoju. Włączyłyśmy sobie horror. Nie urwał dupy, że tak powiem, bo chyba wszystkie możliwe już miałyśmy obejrzane i byłyśmy dość wybredne w tej kategorii. Gadałyśmy długo. Bardzo długo. Zdążyłyśmy we dwie całą połówkę wypić. Było wesoło.

- A coś się odzywał? - Spytała w końcu.

Pokazałam jej swój telefon. Ta zaczęła przeglądać połączenia i wiadomości. Wybałuszyła oczy.

- No powiem ci, dobija się.

- Ja nie potrafię z nim rozmawiać. Boję się. - Szepnęłam.

- Przecież on cię nie zje.

- Kami... Po prostu nie chcę sobie robić znowu nadziei, on mnie znowu pocałuje i co? Znowu nie będzie nic znaczyło?

- A powiedział Ci to wprost?

- Doskonale wyczytałam to z jego wyrazu twarzy. Jego zmieszanie i zakłopotanie było wręcz wymalowane. - Mruknęłam i wypiłam do końca swojego drinka.

W pewnym momencie Kamila odebrała telefon.

- Halooo? - Spytała i wzięła na głośnomówiący

- Domcia? - Usłyszałam męski głos

- Nieee. - Zaczęła się śmiać.

- Jesteś najebana...

- Ale o czym ty mówisz? Ja najebana? - mówiła dość pokracznie.

- Domcia nie rób sobie jaj.

- Ale to nie Domcia, cukiereczku. - Mruknęła i zaczęła czkać.

- A kto mówi!? Halo?!

- Kamiiila. - Zaczęła się śmiać, a ja razem z nią.

- Domcia jest tymczasowo niedostępna. - Mruknęłam. - Adios amigos. - Dodałam i się położyłam.

Kamila się rozłączyła po chwili. Obie zaczęłyśmy się śmiać. Nie minęło pięć minut i zaczął dzwonić telefon kolejny raz. Ale tym razem nie mój, tylko przyjaciółki.

- Halo? - Usłyszałam ponownie blondynkę.

- No siema Kamcia, co się tam dzieje? - Usłyszałam i rozpoznałam głos młodego Piechockiego.

- Nic, a co ma się dziać? - Zaczęła się chichrać.

- Włodarczyk do mnie pisze i wydzwania zdenerwowany, spanikowany, że jakaś gruba libacja, wszyscy najebani, że odebrała jakaś dziewczyna, też najebana...

- Kacperku, co jak co, ale ja najebana nie. - Zaczkała. - Nie jestem.

- Oj jesteś i to dość solidnie... - Zaczął się śmiać.

- Nie prawda! - Oburzyła się. - Tylko delikatnie wstawiona.

- A co z Dominiką pijecie?

- Dominika żywa i obecna! - Podniosłam się i zaczęłam śmiać.

- Na to już mi nie musisz odpowiadać. - Sam zaczął się z nas śmiać. - Dobra to mu powiem, że fałszywy alarm. Trzymaj się.

- No. Pa. - Rozłączyła się i odłożyła telefon.

Zasalutowałam i poszłam spać.

     Gdy rano się obudziłyśmy (czyli o 13:00), było źle. Ale wstałyśmy.

- Osz ty w mordę. - Jęknęłam i się podniosłam.

- Stara ja więcej wódki nie tykam. - Mruknęła Kamila.

- Mówisz? - Spytałam i przetarłam twarz.

- Dobrze, że dzisiaj tego nie zrobiłyśmy, bo do Torunia nie wiem jak byśmy się doczłapały. - Zaśmiała się.

Gdzieś koło popołudnia dopiero poszłyśmy sobie na miasto połazić i się dotlenić, żeby się lepiej poczuć. Przy okazji kupiłyśmy na jutro bilety na pociąg. Wróciłyśmy do domu, to akurat Kamili mama wróciła też.

- Dzień dobry. - Powiedziałam.

- Cześć dziewczyny. W sam raz na obiad.

- O super! - Uśmiechnęła się przyjaciółka.

Po konsumpcji posiłku postanowiłyśmy, że będziemy gniły do końca dnia, bo nic nam się nie chciało. I tak się stało.

*

Niedziela. Nie dość, że wolny dzień, to jeszcze czekała nas wycieczka do Torunia, a dokładniej na Plażę Gotyku. Wstałyśmy sobie gdzieś o ósmej rano. Na spokojnie się ogarnęłyśmy, zjadłyśmy śniadanie, zrobiłyśmy porządek w jej pokoju.

- Gotowa? - Spytała Kamila.

- Już chwilę, tylko rzęsy dokończę malować i możemy iść. - Odpowiedziałam.

Kiedy skończyłam malowanie, wzięłam swoją torbę i poszłyśmy na pociąg. Pogoda w Grudziądzu była trochę nieciekawa, ale miałam nadzieję, że w Toruniu będzie lepiej. I tak się stało! Kiedy tylko wysiadłyśmy, poczułyśmy to ciepło. Ten gorąc! Zrobiłyśmy już na samym wstępie dużo snapów i zdjęć. Tak. Typowe turystki. Włączyłyśmy sobie mapę, żeby wiedzieć, jak na Stare Miasto dojść. Droga na szczęście skomplikowana nie była. 

- Dobra tara idziemy do biedry, bo mam Saharę w pysku. - Jęknęła przyjaciółka.

- Spoko, bo ja też zaczynam to odczuwać. 

O dziwo na Starówce były same drogerie, bary szybkiej obsługi i cała masa sklepów. Po chwili w supermarkecie kupiłyśmy to, co chciałyśmy i poszłyśmy dalej. Pochodziłyśmy sobie dość długo. Kiedy znalazłyśmy miejsce, gdzie wszystko miało się odbyć, posiedziałyśmy sobie chwilę na krzesełkach i pooglądałyśmy, jak młodzi grają w plażówkę. 

- Ty. Do meczu zostały jeszcze z dwie godziny. Idziemy się przejść? - Spytałam.

- Jasne. Tylko jakoś w miarę prosto, żebyśmy się nie zgubiły. 

- Nie no spoko. Damy radę. - Uśmiechnęłam się, po czym obie wstałyśmy i poszłyśmy. 

Postanowiłyśmy pójść do Lenkiewicza. Słyszałyśmy opinie, że są tam najlepsze lody w calusieńkim Toruniu. I tak było. Na początku nam się wydawało, że 3 złote za kulkę to zdzierstwo, ale kiedy zobaczyłyśmy jakiego rozmiaru są te kulki, to wysiadłyśmy. Porcje były tak wielkie, że ledwo to zjadłyśmy. 

- Wiesz co? Ja chyba do końca dnia nic nie zjem. - Zaśmiałam się.

- Ja też nie. Jezu, ale to były wielkie porcje.

- No. Zajebiście wielkie. - Przyznałam.

- Idziemy dalej? - Spytała.

-Jo. 

Po paru minutach ponownie byłyśmy w drodze na główną uliczkę. W pewnym momencie trochę zamuliłam i zaczęłam czegoś szukać namiętnie w internecie. 

- Domcia... - Zaczęła Kamila, a ja nic. - Dominika... - Szturchnęła mnie, a ja dalej muliłam w swoim świecie. - SZAFRANIEC! - Wydarła się w końcu.

- CO?! - Spytałam zdezorientowana i spojrzałam na nią.

- Twój mąż idzie. 

- Co? - Spojrzałam na nią taka otępiała. 

- Patrz. - Pokazała brodą przed siebie.

Spojrzałam tam, gdzie ona i zamurowało mnie całkowicie. 

- Maćkowiak nie żyjesz. - Powiedziałam wkurzona.