Rozdział 17: Dlaczego ja?

Kiedy ON zaczepił mnie po meczu, coś we mnie pękło. Miał pretekst, żeby mnie zaczepić, zamienić kilka słów. A mianowicie mój telefon był tym pretekstem, który jakimś cudem zgubiłam, a on go przypadkiem znalazł. Jednak ten u góry chyba coś knuje przeciwko mi. Podczas jazdy do domu, gapiłam się pustym wzrokiem przez szybę i myślałam o tym wszystkim. Wzięłam głęboki oddech. Czułam, że robiło mi się niedobrze.

- Domcia wszystko w porządku? - Spytała szeptem moja przyjaciółka.

- Tak... Trochę mi niedobrze, ale zaraz mi przejdzie. - posłałam jej delikatny uśmiech.

- Nadal o tym myślisz?

- Aż tak to po mnie widać? - Spojrzałam na nią.

- No trochę...

- Świetnie.

- Dominika nie dręcz się. To nie ty zawiniłaś tylko on.

- Ale być może za ostro go potraktowałam.

- Halo Doma! On leciał na dwa fronty nie ty! Obudź się. - potrząsnęła mną

- Weź mnie zostaw. - Zaśmiałam się.

- A ten policzek, o którym mówił mu się należał.

- W moim domu. - Mruknęłam.

- Co!?

- Na oczach rodziców. Żebyś widziała ich miny. - Zaśmiałam się cicho.

- Pewnie były bezcenne. - Zawtórowała mi. - chciałabym to zobaczyć.

- Uwierz mi, nie chciałabyś. - Szepnęłam. - Teraz z tego się śmieję, ale wtedy płakałam żywymi łzami.

- Wiem. - szepnęła.

Po niespełna godzinie byłyśmy w Grudziądzu. Położyłyśmy się na łóżku i tak leżałyśmy. Gapiłam się w sufit ze łzami w oczach. Po cichu zaczęły spływać po moich policzkach. Nawet ich nie wycierałam. Tylko maskowałam się jak mogłam, żeby Kamila nie słyszała, że płaczę. Wzięłam telefon do ręki. Zaczęłam przeglądać wszystkie zdjęcia i zapisane snapy. W tym moje i Wojtka. Coś we mnie pękło. Znowu zaczęłam za nim tęsknić, rozmyślać nad tym "co by było gdyby". Podniosłam się z łóżka i wyszłam na balkon. Wzięłam głęboki oddech i przetarłam twarz. Oparłam się o barierkę.

- Dalej się dręczysz? - Usłyszałam swoją najlepszą przyjaciółkę.

Nie wytrzymałam i zalałam się łzami. Kucnęłam i oparłam się o ścianę. Schowałam twarz w dłoniach.

- Domcia. - Wyszeptała i kucnęła przy mnie.

Poczułam jak mnie mocno przytula i głaszcze po ramieniu. Płakałam jej w ramię.

- No już, słońce... Nie płacz, łzy tu nie pomogą.

- Ale to boli... - szepnęłam.

- Ja wiem i mogę sobie tylko wyobrazić, co czujesz i przez co przechodzisz, ale musisz być silna. Nie możesz okazać mu słabości. - Wyszeptała. - nie możesz pokazać mu swoich łez.

- Kamcia... ja przez te miesiące zgrywałam twardzielkę, żeby jakoś się pozbierać, ale kiedy on nas zaczepił... Ten incydent u mnie w domu przetrwałam, ale potem też wylewałam łzy jak idiotka. Teraz sytuacja wygląda dokładnie tak samo.

- Ale Dominika...

- Nigdy nie byłam wredną suką. Nawet w takich sytuacjach. Teraz też nie potrafię. Choćbym nie wiem jak chciała. - Dodałam.

- Wiem... znam cię zbyt dobrze, ale myślałam, że chociaż tego tak łatwo nie zostawisz.

- Już dostał za swoje. Na tym koniec. - wyszeptałam. - Nie chcę się mścić, nie chcę taka być.

- Nie musisz... - powiedziała. - No już chodź do środka Domcia.

- Muszę zaciągnąć świeżego powietrza.

- Posiedzieć z Tobą?

- Jakbyś chciała. - Odpowiedziałam i spojrzałam na nią.

Dziewczyna tylko się uśmiechnęła i usiadła obok mnie. Wtedy już miałam stuprocentową pewność, że Kamila jest moją najlepszą przyjaciółką, której niejeden człowiek ze świecą szuka przez lata. Przez dobrą godzinę siedziałyśmy w milczeniu. Ale tu nie były nawet potrzebne słowa. Z Kamilą dobrze rozumiałyśmy się bez słów. Spojrzałam na nią z delikatnym uśmiechem. Nie dość, że Skra była naszym ukochanym klubem, lubiłyśmy dosłownie te same rzeczy, to rozumiałyśmy się niemalże telepatycznie. W końcu wróciłyśmy do pokoju i położyłyśmy się spać. 

~*~

Był wtorek. Już było po Memoriale, który wygrała nasza reprezentacja, z czego ja i Kamila bardzo się cieszyłyśmy. Rano się obudziłam i pierwsze co słyszałam to swój telefon. Ktoś się dobijał jak szalony i nie dawał za wygraną. 

- Kacper, co jest takiego ważnego, że dzwonisz o siódmej rano? - Ziewnęłam. 

- No jest sporo ważnego. 

- Mianowicie? 

- Jadę do Grudziądza, nie jadę sam. Bądźcie gdzieś tak o dziesiątej przy Macu.

- Jezus Maria Kacper coś ty znowu odjebał za manianę. - Jęknęłam. 

- Co się dzieje? - Spytała Kamila. 

- Mamy być o dziesiątej przy Macu. Kacper przyjeżdża i ktoś jeszcze. 

- O dziesiątej?! Kacper co ty teraz dajesz? 

- No serio mówię. - odezwałam się.- Dobra będziemy, ale nie licz na ciepłe powitanie. - Powiedziałam do telefonu. 

- Jasne. - Zaśmiał się. -  To do zobaczenia. 

- Jasne. - Mruknęłam i się rozłączyłam. - Dobra to jest dziwne. 

- Czemu? 

- Powiedział, że nie jedzie sam. - Spojrzałam na nią. 

- To co? - Spytała.

- W sumie. - Mruknęłam. - To chyba czas się ubierać. 

Od samego rana był gorąc w Grudziądzu, więc obie postawiłyśmy na szorty. Ja na niebieskie, a Kamila w kolorze jasnego jeansu. Do tego białe bokserki, małe torebki i mogłyśmy iść. Włosy Kamila związała w wysoką kitkę, a ja zostawiłam je rozpuszczone. Zrobiłyśmy jeszcze w domu porządek, żeby mama blondynki nie męczyła się z tym po pracy.

- Gotowa? - Spytała przyjaciółka.

- Jasne. - Odpowiedziałam. - Idziemy. - Spojrzałam na nią. 

Zamknęłyśmy mieszkanie i poszłyśmy we wskazane miejsce. Po drodze kupiłyśmy sobie po półlitrowej wodzie, bo lał się z nieba okropny gorąc. Kiedy w końcu tam dotarłyśmy, musiałyśmy jeszcze dobre 15 minut poczekać, aż podjechało auto.  W końcu wysiadł z niego Kacper. Kiedy otworzyły się drzwi pasażera dosłownie zrzędła mi mina. 

- Ja chyba źle widzę. - Jęknęłam. 

- Nie ty jedna. - Mruknęła.

Obie patrzyłyśmy z rozdziawionymi minami na Kacpra i jego towarzysza, którym okazał się nikt inny, jak Wojtek. Spojrzałam szybko na Kamilę.

 - Ja chyba idę do domu. - Powiedziałam i się zawróciłam. 

- Domcia nawet się nie waż. - usłyszałam Kacpra. 

Wywróciłam oczami i się z powrotem obróciłam. Spojrzałam na niego wrogo.

- I ty Brutusie przeciwko mnie? - Spytałam. 

- Jeszcze mi za to podziękujesz.

- Wątpię. - Warknęłam. 

- Kamila idziesz ze mną, a tych dwoje zostawiamy samych sobie. - Dodał.

W tym momencie myślałam, że go wzrokiem zabiję. 

Po chwili zostaliśmy sami. Patrzyłam się każdą możliwą stronę byle nie na niego. 

- Nie ty jedna o niczym nie wiedziałaś.

- Uważaj, bo uwierzę. - Prychnęłam. - Serio? - Spytałam po chwili.

- Myślisz, że dobrowolnie bym jechał od razu po Memoriale? 

- Z Tobą wszystko jest możliwe. 

- Skąd wiesz?

- Zdążyłam się o tym przekonać. - Odpowiedziałam.

- Możesz w końcu na mnie spojrzeć? 

- Jakoś nie mam ochoty. - Mruknęłam.

- Domcia...

- Bawi Cię ta sytuacja? - Spytałam i w końcu na niego spojrzałam. 

- Trochę. Bo nieźle nas obojga wkręcili. - Uśmiechnął się niemal niezauważalnie.

Mimowolnie zaśmiałam się pod nosem. Poszliśmy nad Wisłę. W ciszy, bo o czym niby mieliśmy rozmawiać? Westchnęłam cicho.

- Nie zamierzasz się do mnie odezwać? 

- A o czym mam z tobą rozmawiać? - Spojrzałam na niego. - O tym jak mogłeś być takim padalcem i świnią, żeby coś takiego zrobić? 

- Dobra ja wiem, że nawaliłem i spierdoliłem, ale...

- Ale co? Jesteś skreślony Wojtek. Myślisz, że ci to ujdzie na sucho? 

- Nie, ale...

- Co? 

- No chyba możemy dogadać się jak ludzie, a nie żreć się jak dwa psy. W dodatku w środku miasta. - dodał. - Domcia, zasłużyłem sobie dosłownie na wszystko. Już i tak cała Skra mnie opierdzieliła, Kamila mało co ringu przy szatniach nie zrobiła i chciała mi wyjebać tak, że pewnie bym gwiazdki zobaczył. 

- Gdybym jej nie odciągnęła to byś pewnie zarobił i to nie raz.

- To dlaczego tego nie zrobiłaś? 

- Bo nie jestem mściwa. - Odpowiedziałam. - Nie jestem wredną suką. Nigdy nie byłam, ale nie dam sobą pomiatać. 

- To już wiem nie od dziś. 

- Nie udawaj, że mnie znasz, bo mnie nie znasz. 

- No tak dobrze jak Kamila, to cię nie znam. Fakt, ale trochę jednak znam. 

- Tak ci się tylko wydaje. Wojtek jaki cel ma mieć ta rozmowa? 

- Zakopania toporu między nami. - na te słowa prychnęłam. 

- Sory, ale w tym momencie to sobie chyba ze mnie kpisz. - Powiedziałam. 

- Nie kpię. Po prostu chcę to jakoś wynagrodzić. 

- Tu nie ma co wynagradzać. - Powiedziałam. - To jest bez sensu. - Jeknęłam i się zawróciłam. 

- Domcia... - Złapał mnie za ramię.

- Nie dotykaj mnie - warknęłam. - Lepiej zajmij się Olą. - Dodałam.

Zobaczyłam jak rzędzie mu mina. Szybko poszłam w drugą stronę i napisałam Kamili SMS-a, że wracam do domu. W pewnym momencie uslyszalam jego krzyk i jak uderza o coś. Stanęłam i się obróciłam. Stał oparty o lampę. 

Podejść czy nie podejść? Moje myśli biły się ze sobą. W końcu do niego podeszłam.

- Ja wiem, że to moja wina, i że to ja zjebałem wszystko, ale każdy chyba zasługuje na drugą szansę nie? - Spytal. Było widać, że ma tego dość.

- Tylko problem jest taki, że ja nie chcę ponownie pakować się w takie bagno. Już raz się wpakowałam i zobacz jak to teraz wygląda. - Jęknęłam.

- To chociaż mi wybacz. Za każdym razem, próbuję to naprawić, ale pokazujesz mi, że nie ma co. 

- Myślisz, że wybaczyć znaczy zapomnieć? - Spytałam. - Pomyślałes w tym wszystkim chociaż raz jak ja się czułam w tym wszystkim? Zrobiłeś że mnie idiotkę, która uwierzyła, że jakiś siatkarz mógł się nią faktycznie zainteresować. A ty się po prostu mną bawiłeś i bawiłbyś się dalej, gdybym wtedy się nie dowiedziała. - Wyszeptałam ze łzami w oczach. 

- Domcia...

- Powiedz mi tylko jedno.

- Co? - Spytał i spojrzał na mnie, po czym do mnie podszedł.

- Dlaczego ja? Co ja ci takiego zrobiłam, będąc tylko wiernym kibicem Skry? - zapytałam. - czym zawiniłam?

Postanowiliśmy usiąść na ławce, a nie stać jak ostatni idioci.

- Niczym, gluptasie. - Szepnął i pogłaskał mnie po policzku, ale wtedy się odsunęłam. - Chyba byłem zbyt głupi, żeby dostrzec fakt, że tobie zależało.

- A tobie zależało?

- Z początku nie. Myślałem, że kolejna hotka się napatoczyła, ale po naszym pierwszym spacerze... I tak na to już za późno. - Westchnął. 

- Niestety. - Wyszeptałam. 

Wytarlam szybko policzek.

- Nie płacz. Bo i zaraz ja pęknę, a facetowi nie wypada. - Poprosił. 

- To że facet płacze nie znaczy, że jest cipą, znaczy, że ma uczucia. - Powiedziałam.

- Chcę tylko, żebyś wiedziała, że przepraszam. Nie chciałem, żebyś płakała.

- A wyszło jak zwykle. - Dodałam.

- Jak zawszez resztą. Dominika...

- Co? - Spytałam.

- Jesteś w stanie mi wybaczyć? - Spojrzał na mnie.

- Nie wiem. - Wzruszyłam ramionami. 

Zgarbiłam się. Oparłam łokcie o kolana i schowałam twarz w dłoniach. Przetarłam ją i odgarnęłam włosy z twarzy. Poczułam jak kładzie dłoń na moich plecach. Dosłownie zjeżyłam się. Tym samym siatkarz się wycofał. Chociaż Kamila fajnie spędza czas, pomyślałam. Myślałam też nad tym, czy mu wybaczyć. W końcu to co powiedział brzmiało szczerze i prawdziwie. Poczułam jak ponownie moje łzy zaczęły spływać. Nie kontrolowałam tego. 

- Dominika, nie płacz... Proszę.

- Jesteś sukinsynem, wiesz? - Spytałam.

- Wiem... Ale z twoich ust brzmi to jeszcze gorzej, niż od jakiejkolwiek innej dziewczyny.

- Nie obchodzą mnie inne. - Mruknęłam.

- Mnie też nie. 

- A co z Olą?

- Skończyłem to tak szybko, jak było można. Nie obchodzi mnie ta dziewczyna. - Powiedział.

- Jak ja mam ci wierzyć? - Spojrzałam na niego w końcu. 

Nie odpowiedział. Otarł tylko mój policzek. Westchnęłam cicho. 

- Ostatni raz ci wybaczam. Pierwszy i ostatni. - Powiedziałam. - Następnego nie będzie.

- Co? - Spytał jak oniemiały.

- Wybaczam ci. Nie daje ci szansy, ale wybaczam. 

- Domcia... - Wyszeptał i mnie mocno przytulił. 

I wtedy coś we mnie pękło. Rozpłakałam się jak dziecko. Czułam jak głaskał mnie po włosach i plecach. Odsunęłam się od niego. Dostrzegłam na jego policzkach łzy. Wytarłam je szybko. 

- Czyli z nas nic nie będzie? 

- Nie wiem. Teraz na pewno nie. - Odpowiedziałam. 

- Dlaczego?

- Bo ci nie ufam. - Szepnęłam i wstałam.

Zobaczyłam z oddali Kacpra i Kamilę. Po paru minutach byli obok nas.

- O widzę, że się nie pozabijaliście. - Powiedział wesoło libero PGE Skry.

Spojrzałam wtedy na Kamilę. Od razu dała mi do zrozumienia, że widzi w jakim jestem stanie.

- Wszystko w porządku? - Spytał Kacper. - Domcia płakałaś? Zapuchnięte oczy masz.

- Mam uczulenie na Włodiego, czego oczekiwałeś? - Spytałam z delikatnym uśmiechem.

- Smarkula.

- Pajac.

- Małolata.

- Frajer.

- Łajza.

- Kretyn. - Mruknęłam do Włodarczyka.

- Taaa jesteśmy w domu - Zaśmiał się Piechocki. - Chodźmy coś zjeść co? Na co macie ochotę? Bo ja bym wpieprzył kebsa, ale takiego konkretnego. 

- No to chyba znam dobre miejsce. - Odezwała się moja przyjaciółka.

- A wy co zjecie? 

- Kebs razy 4! - Zawołał Włodi. 

Zaśmiałam się mimowolnie. Coś mi mówiło, że tego dnia nie zapomnę dłuuugo.